Rozdział 7 - You are my consolation.

Rozdział dedykowany @zejnnxx której bardzo dziękuję za poprawienie humoru! :D

Jeśli przeczytałeś, poświęć tę minutę dłużej i DOCEŃ MOJĄ PRACĘ. Dla ciebie to tylko chwila a dla mnie wielka motywacja. KOMENTARZ=MOTYWACJA=SZYBCIEJ DODANY ROZDZIAŁ! 

                                                                                 +

                 Nie zapomnij zagłosować w nowej ankiecie. To dla mnie bardzo ważne!

Śmieję się gdy spoglądam na stroskanego Niall'a. To słodkie, że się o mnie martwi.

-Ja po prostu... -mówię, ale przerywa mi męski głos, który z pewnością nie należy do Niall'a. Odwracam się i widzę wkurzonego Harry'ego, który dosłownie mrozi nas swoim spojrzeniem. Myślałam, że wyszedł. Kurwa.

-Co się stało? -mówi patrząc na Niall'a, ale doskonale wiem, że te słowa były skierowane do mnie.

-Nic -odpowiadam i odruchowo przecieram moje policzki, które pewnie są ubrudzone tuszem.

-Co jej zrobiłeś? -syczy i podchodzi bliżej zdziwionego blondyna. To się źle skończy -myślę i jak najszybciej staję pomiędzy nimi.

-Uspokójcie się -mówię coraz bardziej rozdrażniona całą tą sytuacją. Niall obdarza chłodnym spojrzeniem Harry'ego i widzę jak jego ciało coraz bardziej się napina. Brunet nerwowo odsuwa mnie tak, że teraz stoi milimetr od blondyna. Chwyta go za biały podkoszulek i pcha na ścianę.

-Mów kurwa, co jej zrobiłeś! -krzyczy i widzę jak jego knykcie stają się coraz bladsze a ja nie mam żadnych szans na uspokojenie Harry'ego. Na twarzy Niall'a maluje się lekkie zdziwienie zmieszane z rozbawieniem. Nie boi się go.

-Nic mi nie zrobił! -krzyczę i czuję, że jeśli Harry się nie uspokoi to ja sama zaraz wybuchnę.

-Więc czemu płaczesz?! -puszcza Niall'a i nerwowo odwraca się do mnie. I co mam mu teraz powiedzieć? Płaczę bo oglądałam film? Cholera.

-Prędzej płakałabym z twojego powodu, niż z jego -rzucam i wymijam sfrustrowanego chłopaka.

Przechodzę przez ciemnobrązowe drzwi i zamykam się w swoim pokoju. Ten człowiek niszczy całe moje życie. Nienawidzę go. Tak bardzo go nienawidzę, że nie potrafię tego określić. Cała ta sytuacja mnie przytłacza i nie czuję się teraz na siłach aby o tym myśleć. Jestem zbyt roztrzęsiona tą sprawą. Podnoszę się z zimnej podłogi i podchodzę do szafy. Wyciągam z niej białą sukienkę i czarną, skórzaną kurtkę. Przed włożeniem sukienki zastanawiam się czy nie jest zbyt zimno, ale ostatecznie decyduję się na założenie jej. Jest to akurat moje najmniejsze zmartwienie. Na stopy zakładam kremowo-czarne szpilki i dyskretnie wychodzę z pokoju. Modlę się w duchu, aby Niall na mnie czekał przed wyjściem. Gdy wchodzę do salonu nie widzę nigdzie Harry'ego, ale zauważam stojącego w rogu pokoju blondyna. Podchodzę do niego i delikatnie przytulam.

-Przepraszam, to moja wina -odsuwam się od niego i spoglądam w jego niebieskie tęczówki. Jest zamyślony i wydaje mi się, że w ogóle nie zwraca na mnie uwagi. Macham swoją ręką przed jego oczami, do momentu gdy chłopak na mnie spogląda.

-Ach, tak -mówi nieco ciszej. 

-Nie chciałam, żeby tak wyszło -mówię i spuszczam głowę.

-To nie twoja wina, Grace -szepcze i lekko mnie do siebie przyciąga. -Ślicznie wyglądasz -dodaje i czuję jak moje policzki oblewają się rumieńcami. 

~*~

Niall składa za nas zamówienie, gdy szczupła kelnerka zabiera nasze karty. 

-Jakieś nowe informacje w sprawie twojej siostry? -pytam, gdy nie wiem od czego zacząć naszą rozmowę.

-Nie, ale obiecuję, że gdy tylko dowiem się czegoś nowego będziesz pierwszą osobą, która się o tym dowie -śmieje się i widzę iskierki w jego oczach. Wydaje się być smutny, ale ukrywa to. Tęskni za nią tak jak ja za nim. Jedyna różnica polega na tym, że ona żyje a on nie. Niall ją nie zna a ja go znam. 

-Coś nie tak? -pyta i przybliża swoją dłoń do mojej.

-Nie -mówię i posyłam chłopakowi wymuszony uśmiech. Zabiera swoją rękę gdy kobieta przynosi nam nasze zamówienie. On nie może się o tym dowiedzieć. Nie ufam mu na tyle, aby opowiedzieć cały mój życiorys, osobie którą znam kilka dni. To by było nieodpowiedzialne i wiem, że później bym tego żałowała. Nawet Melody, nie wie o śmierci Mike'a. Byli przyjaciółmi, ale wraz z moją wyprowadzką ich kontakt również się urwał. To dziwne nie mieć go teraz przy sobie. Ta świadomość tak cholernie boli! "Dzień dob­ry! Wi­tamy w ,,świecie rzeczy­wis­tości"! W pa­kiecie ma­my: ból, smutek, złość, zaz­drość, łzy.. ale też: ra­dość, szczęście, przy­jaźń, miłość..

Dzięku­jemy i życzy­my miłego pobytu!"

-Grace, co się dzieje? -moje rozmyślenie przerywa zmartwiony głos blondyna. Przecieram dłonią samotnie spływającą łzę po moim policzku i spoglądam na chłopaka. 

-N-nic -jąkam się gdy próbuję złapać powietrze pomiędzy moim płaczem. Zakrywam dłońmi moją twarz i cicho szlocham. Po chwili czuję jak czyjeś ramiona oplatają moje ciało. Słyszę jedynie ciche głosy zagłuszone moim szlochem. 

-Chodź -mówi do mnie Niall i czuję jak splata nasze ręce i prowadzi mnie w stronę wyjścia z restauracji. Zanim przekraczamy próg widzę kilka twarzy skierowanych na moją postać i czuję się zażenowana całą tą sytuacją. To tylko okropny sen z którego zaraz się wybudzę, prawda?

"Kto nig­dy nie zaz­nał bólu to­warzyszące­go nagłej stra­cie te­go, co w naszym życiu naj­ważniej­sze? I nie chodzi mi tyl­ko o ludzi, ale także o myśli, pla­ny, marze­nia. Uda­je się nam dzień, tydzień, cza­sem kil­ka lat, lecz os­ta­tecznie jes­teśmy nieu­chron­nie ska­zanie na utratę."

______________________________

Hej :) To tak na wstępie...Przepraszam, że taki krótki. Ostatnio mam strasznie mało czasu na jakiekolwiek przyjemności i jedyne czym się zajmuję w ostatnim czasie to nauka. W tym tygodniu idę napisać 4 sprawdziany, więc trzymajcie za mnie kciuki! Rozdział jest nie sprawdzony, dlatego przepraszam za błędy! Nie jestem pewna kiedy pojawi się następny rozdział, i mam nadzieję, że to zrozumiecie. (: Kocham i do następnej notki xx